Η ημέρα πού σταμάτησα το Poker και κατάλαβα ότι δεν θα γίνω σπουδαίος ποτέ.

Καλησπέρα αγαπητέ κόσμε. Αυτό το άρθρο δεν θα είναι σαν τα άλλα. Δεν πρόκειται να δείς κάποια στοιχηματική πρόταση. Πρόκειται να δείς το παρελθόν ενός κομματιού της ζωής μου. Θα διαβάσεις το πως συσχετίζω την αγάπη μου για το άθλημα πού λέγεται Poker με την ζωή και το μικρόκοσμο μας. Η υπέρμετρη αγάπη πού έχω γι αυτό το άθλημα ακόμα και σήμερα δεν περιγράφεται. Όμως πλέον υπάρχουν άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου καί όχι αυτή η ενασχόληση, δυστυχώς ή ευτυχώς. Έχω άπειρες ιστορίες να σου προσφέρω αγαπητέ αναγνώστη μου. Σήμερα όμως θα μάθεις την ημέρα πού τα παράτησα. Την ημέρα που είπα παύει αυτό να είναι το πρωταρχικό μου μέλημα ακόμα και αν το γουστάρω τρελά.

Πάμε πίσω στο μακρινό 2011 όπου ήμουν πρωτοετής φοιτητής στο Ρέθυμνο. Φυσικά ξεκαθάρισα τις προθέσεις μου σε μια συζήτηση πού έκανα με τον εαυτό μου στην αρχή της σεζόν. Θα αφιερωνόμουν όλη την χρονιά στο Πόκερ. Εκείνη την χρονιά μάλιστα ( αν δεν είναι της φαντασίας μου ) είχα στείλει μήνυμα στον Τζον Τάραμας στο facebook και του είχα πει ποιό είναι το θέμα μου με το πόκερ και γιατί χάνω σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Τότε προς εκπληξή μου ( αν δεν ειναι της φαντασιας μου ξαναλέω) μου απάντησε << ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΠΟΚΕΡ >> . Φυσικά αργότερα θα καταλάβαινα γιατί μου το λέει. Όμως πάμε στο ζουμί. Εκείνη την εποχή σύχναζα σε μια λέσχη πόκερ. Ήξερα τα στάνταρ μου. Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Γνώριζα ότι εγώ σαν φοιτητής έχω ένα 50αρικο στην τσέπη μου. Οι άλλοι είχαν πακέτα από πίσω τους. Όμως αν έπαιζα σωστά μπορούσα να φεύγω κερδισμένος με λίγη δόση τύχης. Το ήξερα ότι είμαι ανώτερός τους καί ήξερα σε κάθε γύρο με ποιόν παίζω και τι θα αντιμετωπίσω. Είχα την οξυδέρκεια ότι δεν μπορώ να κάτσω μέχρι το πρωί να παίζω γιατί αυτοί θα έπαιζαν μέχρι να με κερδίσουν ακόμα και αν χρειαστεί να τους πάρει 1 μέρα. Το πόκερ είναι σαν την ζωή. Μπορείς μερικές φορές απ τις κινήσεις του κάθε παίκτη, να καταλάβεις και τι χαρακτήρας είναι. Επίσης είχα ψυχολογήσει πολλούς απ αυτούς τους τύπους και από τι κύκλο έρχονταν. Όμως στην ζωή πρέπει να προχωράς. Ήξερα τι χαρακτήρας είμαι. Πάντα με φόβιζε το επόμενο βήμα. Είχα φτάσει σε ένα ποκερικό επίπεδο ας το πούμε Γ+ και ήξερα ότι με βάση όλα αυτά που κάνω κάθε μέρα και γνωρίζω έπρεπε να φτάσω στο Β+. Θα μου δινόταν η ευκαιρία ήμουν σίγουρος. Ήταν η ώρα μου. Και ήρθε ένα βράδυ σε αυτήν την λέσχη. Η περιγραφή που ακολουθεί είναι στο περίπου. Πάνε 10 χρόνια από τότε.

Το παιχνίδι ήταν OMAHA. Είμασταν 9 παίκτες. Τα blinds 1/1 . Σηκώνω τα 4 φύλλα μου. 5 6 μπαστούνι 5 6 καρδιά. Ένα πολύ ωραίο και συμπαθητικό φύλλο. Έκείνο το βράδυ τα σάρωνα όλα. Είχα μπεί με 40 ευρώ και είχα μπροστά μου 540. Θα μου πείς γιατί δεν έφυγες ??? Εσύ τόσους μήνες μπαίνεις με 50 και φεύγεις στα 100-150 σύνολο. Παίρνεις λίγα και φεύγεις. Πίστευα ότι ήταν η ώρα μου χωρίς να το σκεφτώ. Ήμουν ανώτερος. Και δεν σκέφτηκα καν να φύγω. Ήξερα ότι με αυτούς τους παίκτες στο τραπέζι όσο δεν νυστάζω και είμαι καλά σωματικά και ψυχικά δεν πρόκειται να χάσω ποτέ. Δεν μου πέρασε απ το μυαλό να πω Στέλιο τι κάνεις άκομα εδώ. Κάνει ένας παίκτης raise στα 4 πριν δει καν τα φύλλα του, κάνω re-raise στα 8 ακουω κάποια πάσο και ένας παίκτης κάνει raise στα 15 ή 25 δεν θυμαμαι ακριβώς. Τότε μένει το big blind που ανακοινώνει ALL-IN στα 70. Πάσο όλοι και μένω εγώ και άλλος ένας να μιλήσει. Τα βλέπω τα 70. Τα βλέπει και ο τελευταίος παίκτης τα 70. Έχουν μαζευτεί περίπου 270 ευρώ μέσα (σας τα λεω στο περιπου) . Και εδώ πρέπει να σας αναλύσω τους 2 παίκτες πού είχα να αντιμετώπισω. Ο ένας με τα ρέστα στα 70 ευρώ ήταν ”ο κλασικός παίκτης του λαού”, έτσι αποκαλούσα όποιον παίκτη θα παίζε τα ρέστα του μόνο με καλό φύλλο. Μια φυσιογνωμία ενός 25άρη που θα βγεί μετά να πιεί τα ποτάκια του στο κλαμπ και απλά ξέρει ποιά φύλλα είναι καλά και ποια όχι. Οπότε ναι τον τοποθετούσα σε δυνατά ζευγάρια. Ο άλλος που είχα να αντιμετωπίσω και είχε μπροστά του κάμια 500-700 ευρώ ήταν ο κλασικός τζογαδόρος. Θα παίξει όποιο φύλλο να ναι αλλά επειδή είναι αρχάριος αν έχει ένα ζευγάρι θα το παίξει σαν να έχει τον κόσμο όλο. Αν κάνει δε και 2 ζευγάρια ???? Μπορεί να μπεί όλος πάνω στο τραπέζι και να ποντάρει και την ζωή του. Ο εν λόγω κύριος απ τα υπονοούμενα πού του λέγανε και μιλούσε στο τραπέζι με τους άλλους, ήταν μεγάλος αλογομούρης και σίγουρα έναν άνθρωπο που παίζει ιππόδρομο και τον φωνάζουν έτσι στο τραπέζι αν μη τι άλλο τον θεωρώ τζογαδόρο μέχρι τον κόκκαλο και όχι ισάξιό μου. Πέφτει το flop κάτω. Ρήγας τριφύλλι 3 καρδιά 4 καρδιά. Όπως καταλαβαίνετε, πάω για straight flush draw, για flush draw και για straight. Κάνω check γιατι ξέρω τι με περιμένει. Ξέρω ότι θα ποντάρει. Βάζει ποτ δηλαδή 270. Εννοείται και μπαίνω. Το ποτ έχει φτάσει 810. Και μου έχουν μείνει 200 μπροστά μου. Turn 10 μπαστούνι. Και έχουμε Ρήγα τριφύλλι 3 4 καρδιά 10 μπαστούνι. Και φυσικά κάνω check και ακούω. ΟΛΑ. Και εδώ κυρίες και κύριοι σταματάει ο χρόνος. Έχω 2 παικτες απέναντι μου. Ο ένας με τα λίγα λεφτά πού μπήκε απ την αρχή τον βάζω σε Άσσους και άσχετα φύλλα και άλλος σε ζευγάρι ή ζευγάρια ή σε κυνήγι κέντας. Εγώ πάω για τα πάντα. Και τι κάνω ??? Πάω πάσο. Παίρνω τα 200 μου ευρώ και πάω πάσο. Φυσικά και ο πρώτος είχε ΑΑ και ο άλλος Κ10 και τα υπόλοιπα τους φλούδες. Φυσικά και έπεσε καρδιά και αν έμπαινα θα κέρδιζα. Αλλά δεν ήταν εκεί το θέμα.

Το θέμα είχε να κάνει με κάτι μεγαλύτερο από μια παρτίδα πόκερ. Είχε να κάνει με την ίδια την ζωή. Ήταν άλλη μια μέρα για μένα. Ένα επίπεδο που το είχα πιάσει μέρες πριν. Έπαιξα άλλες 2-3 παρτίδες έμεινα με 150 και έφυγα μετά απο 10 λεπτά. Ότι έκανα μέρες τώρα. Δεν ήθελα να ρισκάρω με τις πιθανότητες ΥΠΕΡ ΜΟΥ κιόλας. Κυνηγούσα όλη την τράπουλα. Ξέρετε τι είδα εγώ εκείνη την στιγμή ??? Έναν άνθρωπο πού φοβάται στην ζωή του να τολμήσει. Έναν άνθρωπο πού όταν δει ότι τώρα πρέπει να επενδύσει για να εξελιχθεί και ότι τώρα υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες λέει κράτα αυτά τα λίγα που έχω και έχει ο Θεός. Καλά είμαστε και με αυτά τα λίγα στο χωριό. Έναν άνθρωπο που θα του πουν αυτο το προιόν έχει ζήτηση. Αν φυτέψεις σε αυτό το χωράφι αυτόν το σπόρο θα πάρεις αυτό το προιόν και θα το πουλήσεις μετά στην 5πλάσια τιμή του. Έναν άνθρωπο που δεν θα βγεί απ το σπίτι να κυνηγήσει τα ονειρά του. Απλά θα ονειρεύεται μια ζωή. Και αν αποτύχει δεν τρέχει κάτι έχει όλο το χρόνο μπροστά του αλλά αυτός δεν θα προσπαθήσει καν να κάνει το επόμενο βήμα για να κάνει τα όνειρα πράγματικότητα. Έφυγα πολύ απογοητευμένος εκείνη την μέρα. Ποτέ δεν ήμουν ξανά ο ίδιος. Από τότε το βλέπω πολύ χαλαρά και παίζω όποτε μου λείπει πάρα πολύ. Ήταν ο καημός μου γιατί είναι ένα άθλημα πού θέλει ευφυία,μαθηματικά,διάβασμα. Είναι εγωιστικό, δεν θέλει συνεργάσια λες και είναι τένις.Τα κάνεις όλα μόνος σου. Αν τότε είχα μπεί σε αυτήν την παρτίδα ίσως να ήμουν αλλού τώρα με άλλα μυαλά και ίσως πολλές επιτυχίες. Κανείς δεν θα μάθει. Είναι απ τα λίγα πράγματα που αν γυρνούσα πίσω θα άλλαζα. To θετικό με αυτό το άθλημα γιατί εγώ το θεωρώ άθλημα είναι ότι δεν έχει πλαφόν στην ηλικία. Και αυτό με κάνει να ελπίζω ακόμα πως ίσως μια μέρα ξαναγύρισω στην δράση και τα καταφέρω.

Εσείς τι θα κάνατε στην θέση μου ???

Περιμένω τις απόψεις σας.

Δάσκαλος Makaveli.